مثایسه سبکی غزل داستانهای سنایی و عطار با غزل داستانهای معاصر(بر اساس غزلهای مهدی حمیدی شیرازی، مهدی اخوان ثالث، حسین منزوی و محمد علی بهمنی)

غزل، قالبی است که در طول زمان، تغییراتِ زیادی در آن رخ داده است؛ از جمل? این تغییرات، ورود داستان و روایت در آن است که این گونه غزلها به غزل داستان شهره اند. از آنجا که شاعر در غزل داستان، قصد دارد تا سه مفهومِ تغزل (که سخن دل است) داستان گویی و شاعرانگی را همزمان به مخاطب القا کند، این نوع غزلها در زمره هنری ترین گونه های شعر هستند. در این پژوهش تلاش کردیم با استفاده از شیو? تحلیلی ـ توصیفی و با ابزار کتابخانه-ای، افزون بر مقایس? سیر سبکیِ داستان در غزلهای سنتی و معاصر، نشان دهیم که قالب غزل با وجود محدودیتش از جهت تعداد ابیات و مجال کم برای داستانگویی می تواند علاوه بر مولفه هایی که تاکنون برای آن برشمرده اند، داستان و روایت را نیز در خود بگنجاند. می توان غزل داستان را به عنوان یک گون? جدید و در عین حال دیرپا در تقسیم بندی غزلهای فارسی قرار داد. ویژگیهایی چون، روانی غزل ، انسجام ساختاری، پیوند در محور عمودیِ شعر، آسان یابی مضامین، ارتباط بهتر با مخاطب، تأثیر بیشتر بر او و نمایشی شدن شعر، کارکردهای داستان در این نوع از غزلهاست.